به گزارش خبرگزاری مهر، پس از عملیات بیت‌المقدس ۱۰، جنگ وارد مرحله جدیدی شد. عراق که به‌طور بی‌سابقه‌ای تقویت شده بود، با استفاده از سلاح‌های کشتارجمعی، تجهیزات وسیع و پیشرفته روسی و فرانسوی و نیز به‌کارگیری تجارب گذشته، صحنه جنگ را به نفع خود تغییر داد و درحالی‌که یگان‌های رزمایشی ایران، در جبهه شمالی مستقر بودند، در ۲۸ فروردین ۱۳۶۷ با هجوم غافلگیرانه و متکی به سلاح‌های شیمیایی، منطقه فاو را باز پس گرفت و در ۴ خرداد ۱۳۶۷ نیز منطقه شلمچه را از تصرف قوای ایران خارج ساخت. چند روز بعد، درحالی‌که ارتش عراق آماده می‌شد تا به جزایر مجنون حمله کند، عملیات بیت المقدس ۷ طراحی شد. هدف از این عملیات، انهدام قوای دشمن در شلمچه بود تا موازنه جنگ، دوباره به نفع خودی تغییر کند.

منطقه عملیاتی، همان منطقه عملیات کربلای ۵ (منطقه عمومی شلمچه) حدفاصل پاسگاه بوبیان تا جاده شلمچه بود.

در این عملیات فرماندهی عملیات بر عهده قرارگاه کربلا بود و لشکر ۴۱ ثارالله مأموریت داشت رزمایش عملیات کربلای ۵ را تکرار کند؛ با این تفاوت که وضعیت زمین عملیات تغییر کرده بود و از وسعت زمین‌های آب‌گرفته به‌طور چشمگیری کاسته شده بود.

لشکر ۴۱، از کانال ادب تا مرز بین‌المللی آرایش گرفته بود. زرهی و ادوات لشکر نیز پشت دژ مرزی و زاغه مهمات لشکر هم، پشت دژ سلمان قرار داشتند. لشکر ۴۱ ثارالله می‌بایست با عبور از کانال ادب، وارد جاده فاطمه‌الزهرا (س) می‌شد و پس از پیشروی و پاک‌سازی جاده به‌سوی کانال ماهی گسترش می‌یافت.

پس از شناسایی زمین، سه محور برای حمله انتخاب شد و گردان‌های ۴۱۰ و ۴۰۸ که استعداد آنها فقط یک گروهان بود، برای شکستن خط دشمن برگزیده شدند.

این بخش درباره نقش لشکر ۴۱ ثارالله در عملیات بیت المقدس ۷ به کتاب اطلس لشکر ۴۱ ثارالله در هشت سال دفاع مقدس منتشر شده در انتشارات مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس است.